Tanrıyla epistemolojik, ontolojik ve pragmatik bağı/bağlantıyı koparan veya kuramayan Modern insan, nimetlerinden istediği gibi istifade ettiği halde bu dükkanın sahibi ile olan bağlantısını kopardı.

Fakat “malzeme bizden” diyen Tanrıya modern insan “malzemede,
dükkan da bize ait” demeye başladı.
Böylece “İnsan kendini yeterli gördüğünde azar”[1] ilahi hakikati tekrar açık bir şekilde tezahür etti.

Modern insan yaşadığı uzun yıllar boyunca hazır bulduğu dükkâna o kadar çok katkı yaptı ki, Tanrının kendisine verdiği malzemeyi o kadar çok geliştirdi ki, artık teşekkür etmek için de, günlük, aylık, yıllık bedel ödeyerek yapmak zorunda olduğu kulluk için de çok fazla gerekçe göremez oldu.

O artık evini sadece Tanrının ağaçlarını kullanarak inşa etmiyor,
binek olarak sadece kendisine bahşedilen atları develeri ve filleri kullanmıyor.
İletişimini sadece güvercinlerle, atlı süvarilerle ve ateşin yükselen dumanı ile yapmıyor. Suyunu sadece pınarlardan alıp içmiyor, karnını doyurmak için tarlaya, av hayvanına ve ona boyun eğen eti tatlı hayvanlara ihtiyaç duymuyor.

Modern insan artık hayatı sırtlarında taşıyan Allahın adamları olan
çiftçi, avcı, balıkçı, hamal, işçi, madenci, seyyar satıcı, zanaatkâr, çöpçü vb ile de direk bağlantı kuramadığı için, onlarla aralarına vitrinler, makineler, robotlar, taşıtlar, aletler, mağazalar, devasa binalar, metrolar, köprüler, barajlar, girdiği için kazandığı zenginliğin bir kısmını da onların varlığına, desteğine, bilgisine, alın terine borçlu olduğunu unuttu.

Kazancı üzerinde Allah’ın hakkını da Allah’ın adamlarının hakkını da unutan
veya göremeyen modern insan, böylece kendi varlığını ve potansiyelini hayatın en belirleyici aktörü olarak görmeye başladı.
Kabul etmeliyiz ki dünyayı tanrıdan teslim aldığı gibi bıraksaydı
yani onu yeni ürünlerle bereketlendirmeseydi, bu gün yeryüzünde yaşayan
8,2 milyar insanın büyük bir kısmı sefalet içinde yaşardı.

Sadece 200 gramlık yuvarlak bir topun (futbol, voleybol, basketbol, hentbol vb endüstrisinin) yarattığı sektörün, yaklaşık bir milyar insanı istihdam ettiğini
ve sadece futbol endüstrisinin transfer dönemindeki para hacminin
200 milyar dolara ulaştığını düşündüğümüzde insan aklının ürettiği potansiyelle 8,2 milyar insanın hayatına yaptığı katkı payının ne kadar çok fazla olduğunu kabul etmeliyiz.

Kutsal kitapların içinde birer kuru cümle kalıplarından ibaret kalan ayetleri,  “Eğer yeryüzündeki ağaçların tümü kalem ve deniz de -onun ardından yedi deniz daha eklenerek- (mürekkep) olsa, yine de Allah'ın kelimeleri (yazmakla) tükenmez”[2] ilahi gerçeği ışığında değerlendirerek kainatın içindeki ayetlere göre oranladığımızda çok ama çok cüzi bir kısmını kapladığını görürüz.

Tanrının ayetleri vasıtasıyla insanla kurduğu diyalog, iletişim, rabıta, sevgi bağını tekrar kurabilmek, yani O’nu Kainatın Rabbi (yöneticisi ve hakimi) olması gibi, 8,2 milyar insanımıza da “Rab” yapmanın yolu, bu ayetleri  modern insanın anlayış düzeyine, algı düzeyine, akıl düzeyine, hayatın işleyiş düzeyine, kavrayış ve idrak düzeyine, gözün görme seviyesine, kulağın duyma frekansı seviyesine, ruhumuzun sezme ve hissetme seviyesine getirmekle mümkün olabilecektir.

Çünkü bunu yapamadığımız takdirde insanlık ailesi, babası var olduğu halde varlığından her yönüyle istifade edemediği için öksüz, yetim ve kimsesiz yaşayarak sefil olan aile fertleri gibi olacaktır.

Gökyüzündeki ayetleri görmezden gelerek uçmaya çalışan bir tane kuş göremediğimize göre, denizlerin altındaki ayetleri görmezden gelerek
yüzmeye çalışan bir tane balık göremediğimize göre, insan dışında yeryüzünün ayetlerini görmezden gelerek yaşamaya çalışan bir varlık göremediğimize göre.

Gözümüzü, kulağımızı ve aklımızı başımıza alarak her birimiz için birer ışık, işaret ve pusula olan Yüce Rabbimizin ayetlerini en iyi şekilde okumalı
ve hayatın mihenk taşları oldukları gibi onları hayatımızın mihengi
ve yasası yapmak zorundayız.

NACİ BEKTAŞ - EĞİTİMCİ YAZAR

[1] Alak, 96/6-7

[2] Lokman, 31/27