Bir gün bir kadın çıktı karşımıza. Kelimeleriyle değil, suskunluklarıyla büyüttü bizi. Söyleşide başını eğdi, bir cümle kurdu…Ama o cümle sadece bir düşüncenin değil, bir ömrün yükünü taşıyordu:

“Aslolan, hakkın helal edilmesidir.”

O an anladık ki, hayatta her şey bir iz bırakır. Bir bakış, bir söz, bir ihmal…Ve o izler, mahkemeye taşınmaz. Ne dava açılır, ne tazminat istenir. Ama bir kalpte sızlar durur yıllarca.

Alev Alatlı’nın sesiyle değil, yüreğiyle kurduğu bu cümle, bir edebiyatçının değil, bir insanın çığlığıydı. “Yoruldum” diyemeyen bir annenin, “Üzüldüm” diyemeyen bir babanın, “Ben de incindim” diyemeyen onurlu insanların sesi…

Helallik…

Ne kadar da hafif bir kelime gibi durur değil mi? Ama içinde ne kadar ağır bir vicdan yükü taşır. Kimi helallik isteyemez çünkü yüzleşmeye cesareti yoktur. Kimi helal edemez çünkü yara hâlâ kanıyordur. Kimi ise susar… çünkü kelimeler o saatten sonra işe yaramaz.

Alev Alatlı bize o gün dedi ki:

“Yasa sana hak verebilir, ama kalp affetmezse yük bitmez.” Çünkü helallik bir sonuç değil, bir pişmanlığın niyazıdır. İnsan olmakla insan kalmak arasındaki ince çizgidir. Ve bazen, ölmeden önce sorulması gereken en ağır sorudur: “Beni affeder misin?”

O yüzden helallik istemek cesaret ister. Helal etmekse kalp genişliği. Ama her ikisi de insanı insan yapar. Geri kalan her şey laf kalabalığıdır.

Alev Alatlı sustu artık. Ama ardında bir ses kaldı:  Sadece kendine değil, her insana sorulması gereken o kadim soru:

“Hakkını helal eder misin?”

HACER ELBEY - EĞİTİM YÖNETİCİSİ